Het achternichtje van Marco van Basten

Toen we net in dit huis woonden, stond er in de eerste week een meisje voor de deur. Of een vrouw. Een vrouwtje. Ze stelde zich voor als Cora, het achternichtje van Marco van Basten. Ze had een fotoalbum bij zich met foto’s van FC Utrecht. Een half uur lang keek ik quasibeleefd naar foto’s van spelers die ik niet kende. Want ik was geen fan van FC Utrecht. Cora met speler zus op de foto,  Cora met speler zo op de foto. Cora met een FC Utrecht t-shirt, Cora met een FC Utrecht sjaal. Het slotstuk was een foto van Cora met Willem van Hanegem, die ze steevast De Kromme noemde, en die de week erop bij haar langs zou komen voor haar verjaardag. Dat zou hij elk jaar doen, maar het was er steeds niet van gekomen. ‘Maar dit jaar komt hij echt, want hij heeft het beloofd, ‘zei ze. Ach kind.

Cora heeft ze niet allemaal op een rijtje. Wat ze precies heeft, weet ik niet, maar laten we het erop houden dat ze niet bepaald geestelijk getalenteerd is. Ze denkt óf zwart óf wit. De mensen in haar wereld zijn óf vrienden, óf vijanden. In het begin behoorden wij tot de vrienden, want we waren nieuw in de buurt. Wij waren nog vatbaar voor verhalen over Marco van Basten en De Kromme. Wij konden het nog opbrengen om de hele rits foto’s uit te zitten zonder gillend weg te rennen. Het was zo aandoenlijk allemaal, en het feit dat ze na verloop van tijd steeds meer begon te roddelen over onze buurtgenoten namen we in eerste instantie voor lief. Totdat Gerard Brenda zwanger maakte. 

Gerard is de broer van Cora, met iets meer geestelijk talent. Een beetje maar. Hij woonde aan de andere kant van de straat. Omdat wij precies in het midden van de straat wonen, vonden hun ontmoetingen vaak recht voor ons huis plaats. En zo hoorden wij in alle details van dat Gerard Brenda zwanger had gemaakt. En vooral ook dat zus Cora daar niet zo goed mee om kon gaan. Woorden als ‘teringhoer’ en ‘vuile slet’ vormden die zomer een muzikaal behang in onze straat. Liefst vroeg in de ochtend, of op een moeilijk nachtelijk uur. Het was dusdanig vermoeiend dat onze buurman Cora er een keer op aansprak. Of ze het niet eens van Gerards kant kon bekijken, want Gerard had het allemaal vast niet zo bedoeld. Wij stonden ook op straat die dag, en vanaf toen behoorden we tot de groep vijanden van Cora. Zo gaat dat in Cora’s hoofd.

Gerard is verhuisd en woont waarschijnlijk met Brenda en haar vier kinderen van vier verschillende mannen (echt waar) in een rauwe portiekflat in Nieuwegein. Cora is na twee jaar stug voorbij ons raam banjeren iets bijgedraaid. Vorige week sprak ze me zelfs aan op straat. ‘Mevrouw, hoe heet uw dochtertje?’ ‘Mila’, zei ik. Een uur later stond ze met een tekening op de stoep. ‘En?’ vroeg ik, ‘Is De Kromme al langs geweest?’ De Kromme was nog niet langs geweest. Op het vel papier stonden zes identieke vlinders getekend. ‘Voor mijn liefe buurmeisje. Van Cora, het achternichtje van Marco van Basten’ stond erboven. Voor het geval we het niet meer wisten.